Marian Witold Pokładecki urodził się 1 lipca 1910 w Poznaniu w rodzinie rzemieślniczej. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej nr 3 na Śródce rozpoczął naukę zawodu rzeźbiarza w drewnie w fabryce mebli artystycznych „Bracia Nowakowscy”, którą ukończył w 1928 roku. Był uzdolniony technicznie i artystycznie, samodzielnie konstruował radioodbiorniki, wykonywał i wywoływał zdjęcia.
Do harcerstwa wstąpił w roku 1922, do ówczesnej 9 PDH im. Kołłątaja przy Szkole Powszechnej nr 3. Rok później złożył przyrzeczenie. W drużynie tej pełnił wszystkie funkcje do drużynowego włącznie, pozostał także drużynowym po przekształceniu w 1927 roku 9 PDH w 2 PDH B w składzie Gniazda 2 PDH. Brał udział w organizacji II Narodowego Zlotu Harcerzy w Poznaniu w 1930 roku. W latach 1931-1933 odbył służbę wojskową w 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. W 1933 otrzymał stopień podharcmistrza, a w 1933 został komendantem Gniazda 2 PDH. W 1935 roku uczestniczył w Jubileuszowym Zlocie 25-lecia Harcerstwa Polskiego w Spale jako kierownik magazynu materiałowo-paliwowego podobozu VIII (Chorągwi Wielkopolskiej i gości z Czechosłowacji). W 1936 został pierwszym komendantem nowo utworzonego II Hufca Harcerzy obejmującego wszystkie męskie drużyny Śródki, Głównej i Osiedla Warszawskiego. W 1937 był członkiem komendy Zlotu XXV-lecia Harcerstwa Poznańskiego na Malcie w Poznaniu. Był wielokrotnie komendantem obozów harcerskich, mistrzem wszystkich technik polowych, wychował całe pokolenie harcerzy-Dwójkowców, którym potem przyszło sprawdzać umiejętności i wyrobienie w tragicznych latach II wojny światowej.
W 1936 roku rozpoczął pracę w Wojsku Polskim jako pracownik cywilny Wojskowej Stacji Radio-Telegraficznej nr 4 w Poznaniu, a w 1937 został powołany do czynnej służby wojskowej w lotnictwie w Warszawie (komendę II Hufca objął po nim phm. Tadeusz Adamczak, a kierownictwo 2 PDH phm. Kazimierz Mielcarek).
W 1939 został mianowany komendantem Pogotowia Harcerzy w Warszawie, jednak nie objął tej funkcji, gdyż był w czynnej służbie wojskowej. Brał udział w Kampanii Wrześniowej 1939 roku, został ewakuowany do Rumunii, a następnie do Francji i Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił służbę w 309 Dywizjonie Współpracy z Armią (rozpoznawczym) Polskich Sił Powietrznych. W 1942 roku w stopniu sierżanta zgłosił swą gotowość do przerzutu do okupowanego Kraju. Odbył pełne szkolenie „Cichociemnych”, został awansowany na podporucznika i przybrał pseudonim „Zoli”.
Ppor. „Zoli” został zrzucony w nocy 3 na 4 IV 1944 w ramach zrzutu „Weller 5” lotem z Brindisi wykonanym przez samolot 1586 eskadry (polskiej) dowodzony przez kpt. pil. Antoniego Freyera. Skok odbył się na lądowisko „Pierzyna” w gminie Wiązowna pod Warszawą. Razem z nim skakali kpt. Zygmunt Sawicki ps. „Smolak”, ppor. Jan Bieżuński ps. „Orzyca” i sierż. Stanisław Biedrzycki ps. „Opera”. Zrzut przyjęli i ubezpieczali żołnierze AK rejonu „Kromczyn” pod dowództwem por. Mariana Mazowieckiego ps. „Lubomir”. Akcja odbyła się z pełnym sukcesem, bez strat i bez dekonspiracji (w 2003 w miejscu zrzutu ustawiono głaz z tablicą i krzyż).
Ze zrzutowiska ppor. „Zoli” dotarł do Warszawy, a stamtąd został skierowany do Oddziału III Sztabu Okręgu AK Kielce jako oficer referatu lotniczego i instruktor szkoleniowy. Kwaterował zamelinowany w Oblęgorku w dworku Henryka Sienkiewicza. Tam poznał swą przyszłą żonę – łączniczkę AK Janinę Drozdowską – pobrali się w grudniu 1945.
Po zakończeniu wojny wyjechał na Ziemie Odzyskane, gdzie pracował jako administrator domów wypoczynkowych w Szklarskiej Porębie. Na przełomie 1949 i 1950 roku w domu „Irena”, którym kierował, odbyło się zimowisko 2 PDH – niestety było to ostatnie zimowisko harcerskie przed likwidacją harcerstwa. W 1952 roku jako „politycznie podejrzany” otrzymał zakaz mieszkania w strefie nadgranicznej i wyjechał do Poznania. Zamieszkał wraz z rodziną w bardzo skromnym mieszkaniu przy ul. Mostowej. Pracował w Poznańskim Przedsiębiorstwie Elektryfikacji Rolnictwa. Do 1956 roku był nękany i inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Na szczęście jako jeden z nielicznych Cichociemnych doczekał nieco lepszych czasów, gdy ich zasługi zostały jako tako uznane przez władze PRL. Dopiero w dniu 29 III 1972 otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, przyznany jeszcze podczas II wojny światowej decyzją Naczelnego Wodza w Londynie. Krzyż przypiął mu ówczesny wiceprezes ZBOWiD-u, generał Jan Mazurkiewicz „Radosław”.
Po II wojnie światowej Marian Pokładecki nie działał czynnie w ZHP, jednak interesował się działalnością harcerstwa, a zwłaszcza macierzystej „Dwójki”, bywał na jej uroczystościach jubileuszowych. W dniu 8 XII 1984 dokonał odsłonięcia tablicy pamiątkowej poświęconej „Dwójce” w Szkole Muzycznej na Śródce (dawny gmach Szkoły Powszechnej nr 3). Zmarł w Poznaniu w dniu 23 sierpnia 1993. Został pochowany wg ceremoniału wojskowego, z udziałem plutonu honorowego Wojska Polskiego, „Wiarusów” 2 PDH i harcerzy. Miejsce pochówku - cmentarz junikowski w Poznaniu, pole 38.
Opracowano na podstawie biogramu Mariana Pokładeckiego autorstwa hm. Kazimierza Mielcarka - w materiałach Komisji Historycznej Chorągwi Wlkp. ZHP, także w: „Gazeta Wyborcza” (Poznań) 25 VI 1998. Wykorzystano także informacje ze strony Cichociemni - Encyklopedia skoczków AK