Jadwiga Stasiewska-Laurentowska urodziła się 14 X 1909 w Łagwach koło Nowego Tomyśla w rodzinie nauczycielskiej. W 1929 roku ukończyła Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Poznaniu, a w 1934 Wyższe Kursy Nauczycielskie. W 1929 roku rozpoczęła pracę w Szkole Powszechnej nr 19 na Śródce.
Do harcerstwa wstąpiła w 1927 roku – do 4 PDHek im. Anny Jagiellonki przy Seminarium Nauczycielskim. W 1930 roku została drużynową 10 PDHek na Śródce („Śródeckiej Żeńskiej”). Pod jej komendą (1930-1935) drużyna odrodziła się, umocniła, rozwinęła do rozmiarów dwóch drużyn (10 A i 10 B) wraz z gromadą zuchową. W 1937 roku Jadwiga Stasiewska zmieniła pracę – została nauczycielką w nowej Szkole Powszechnej nr 46 na Osiedlu Warszawskim, tam przyczyniła się do powstania drużyny harcerek 13 PDHek i gromady zuchowej. W Szkole 46 poznała też swojego przyszłego męża – Franciszka Laurentowskiego, nauczyciela WF, późniejszego komendanta Chorągwi Wielkopolskiej, z którym pobrali się jeszcze przed wybuchem wojny.
Była jedną z współtwórczyń ruchu zuchowego w Wielkopolsce. Ukończyła kurs instruktorów zuchowych w Szkole Instruktorek ZHP na Buczu. Była hufcową Hufca Zuchowego Poznań w Wielkopolskiej Chorągwi Harcerek w latach 1933-1939, zastępczynią komendantki Chorągwi w latach 1935-1936, kierowniczką Wydziału Zuchów w latach 1933-1934 i 1938-1939.
Po rozpoczęciu okupacji hitlerowskiej skupiła małe grono nauczycielek, z którym prowadziła prace samokształceniowe. W dniu 1 II 1940 została aresztowana przez gestapo - powodem aresztowania było napisanie listu do męża przebywającego w oflagu. Przez półtora roku była przesłuchiwana i przetrzymywana w więzieniach hitlerowskich, m.in. w Poznaniu, Wronkach, Bydgoszczy, Gdańsku i Wejherowie. Zwolniona w dniu 20 VII 1941, wyjechała do Generalnej Guberni. W dniu 5 VIII 1941 została zaprzysiężona jako żołnierz ZWZ-AK, była łączniczką w Inspektoracie AK Rzeszów. Nosiła pseudonim „Franka”. W sierpniu 1944 musiała się ponownie ukrywać – tym razem przed NKWD, które poszukiwało AK-owców na Rzeszowszczyźnie.
W lutym 1945 wróciła do Poznania. Brała udział w odbudowywaniu polskiej oświaty, pracowała kolejno w Szkołach nr 19 na Śródce i 12 na Łazarzu. Do 1948 roku działała w ZHP i w Polskim Czerwonym Krzyżu. W okresie stalinowskim odsunięta od kontaktów z młodzieżą, wróciła do ZHP w roku 1957. W latach 1957-1959 kierowała Referatem Zuchowym Chorągwi Wielkopolskiej. W 1958 otrzymała stopień harcmistrza i była komendantką Centralnej Zuchowej Akcji Szkoleniowej (CZAS) w Cieplicach Śląskich. Działała także w Komisji Historycznej Chorągwi.
Do 1971 roku pracowała w Szkole nr 12 na Łazarzu, opiekując się drużynami przy tej szkole. Była także aktywna w Związku Nauczycielstwa Polskiego i w innych organizacjach społecznych. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1959), tytułem „Zasłużony Nauczyciel” (1988), Honorową Odznaką Miasta Poznania (1988) i innymi wyróżnieniami oraz odznakami. Była współtwórczynią programu zuchowego ZHP, opracowała regulaminy kilku sprawności zuchowych. Jest autorką książki „Ruch zuchowy w Wielkopolskiej Chorągwi Harcerek w latach 1922-1948” (Poznań 1979, Sprawozdania Komisji Historycznej, seria I, zeszyt 3) oraz opracowania dziejów 10 PDHek (maszynopis w zbiorach KHistChWlkp).
Zmarła w dniu 24 lutego 2002. Jest pochowana w Poznaniu na cmentarzu junikowskim - pole 26.
Opracowano na podstawie materiałów Komisji Historycznej Chorągwi Wielkopolskiej ZHP.