POZNAŃ 1921-1939: W latach II RP Poznań przeżywa okres dynamicznego rozwoju. Staje się metropolią Polski Zachodniej, ośrodkiem politycznym, handlowym, przemysłowym i naukowym. Miasto się rozbudowuje i unowocześnia, słynie na całą Polskę i Europę dzięki Powszechnej Wystawie Krajowej i Targom Poznańskim. Uchodzi za najzamożniejsze, najlepiej zarządzane, najczystsze z dużych miast Polski, mające najbardziej rozbudowaną infrastrukturę. Szczególnie dobrze wspominane były potem lata prezydentury Cyryla Ratajskiego (1922-1924 i 1926-1934). Są w Poznaniu jednak wciąż duże kontrasty społeczne i duże obszary biedy, są bezrobotni i bezdomni. Miasto się polonizuje – większość ludności niemieckiej opuszcza Poznań, na jej miejsce przybywają Polacy z Wielkopolski oraz z byłego zaboru rosyjskiego i austriackiego. Po 1926 roku Poznań staje się „twierdzą endecji” – ośrodkiem opozycji przeciw rządom sanacyjnym. Prawobrzeżna część miasta nadal zachowuje charakter peryferyjny, jednak powoli następują zmiany: w granice miasta zostaje włączona Główna, Komandoria, Rataje i Starołęka Mała, na prawym brzegu lokowane są duże inwestycje przemysłowe.
HARCERSTWO 1921-1939: Czasy międzywojenne to jeden z najlepszych okresów w dziejach harcerstwa. Początki nie było łatwe – harcerstwo osłabione kadrowo po zakończeniu walk o niepodległość przez pewien czas znalazło się w stagnacji. Wielu druhów już nie powróciło z wojska do szeregów harcerskich, niektórzy uważali, że cel – odzyskanie niepodległości – już został osiągnięty i dalsza działalność nie ma sensu. Rozwój był też hamowany przez pewne założenia ideologiczne. W pierwszej połowie lat 20-tych władzę w ZHP sprawowali endecy, opowiadający się za narodowo-katolickim wychowaniem młodzieży. Harcerstwo miało kształtować przyszłą elitę i dlatego z założenia miało być ograniczone ilościowo. Nie wszystkim jednak ta wizja odpowiadała. Walka o kształt harcerstwa nasiliła się po 1926, a zakończyła się przełomem w latach 1930-1931. Wtedy władzę przejęli zwolennicy sanacji, opowiadający się za otwarciem ZHP na wszystkie kręgi młodzieży, także niezamożnej i wywodzącej się z mniejszości narodowych oraz religijnych. W latach trzydziestych nastąpił dynamiczny rozwój, słusznie okres ten nazywa się też „złotym wiekiem harcerstwa”. Wtedy ukształtował się klasyczny model obozu harcerskiego i pracy dobrej drużyny, powstał pion zuchowy, zaczęło się rozwijać harcerskie żeglarstwo, łączność i szybownictwo, ZHP uczestniczył w działaniach międzynarodowego ruchu skautowego i był postrzegany jako prężna i twórcza organizacja. Nie wszystkie problemy udało się rozwiązać – bardzo duża była przepaść między drużynami gimnazjalnymi, a tzw. pozaszkolnymi i szkolnymi. Te ostatnie miały zawsze problemy kadrowe i materialne. Harcerstwo wychowało wspaniałe pokolenie młodzieży, dla którego Rzeczpospolita Polska była najwyższą wartością.
Od jednej drużyny do kilkunastu – tak można podsumować lata II Rzeczypospolitej. Na początku okresu międzywojennego na prawym brzegu Warty w Poznaniu istniała tylko jedna (względnie dwie, jeśli liczyć także drużynę z Głównej) drużyna. W 1939 – już kilkanaście, w tym żeńskie, zuchowe, drużyny głuchoniemych oraz jedna z pierwszych w Polsce drużyna specjalności łącznościowej. Niewątpliwie najprężniejszą drużyną była 2 PDH im. Kazimierza Wielkiego („Śródecka Dwójka”) która organizowała co roku obozy i odbywała wędrówki po odległych stronach kraju, docierając aż na wybrzeże Bałtyku, na błota Polesia i nad jary Dniestru. Osiągnięcia „Dwójki” która stała się jedną z kilku tzw. drużyn wiodących w Poznaniu (wokół których tworzono hufce) tym bardziej zasługują na szacunek, że Śródka nie była środowiskiem zamożnym, większość tutejszej młodzieży musiała wcześnie podejmować pracę. Na Śródce działała też żeńska 10 PDHek. Powstały i działały też drużyny harcerskie na Głównej (3 PDH i DHek im. Dąbrówki), Osiedlu Warszawskim (26 PDH i 13 PDHek), oraz Starołęce (11 PDH). Choć czasem borykały się z problemami, to były żywą częścią społeczności lokalnej. Niektóre próby założenia drużyn harcerskich się na dłuższą metę niestety nie powiodły - np. na Ratajach, Antoninku i Kobylepolu. Drużyny tam działające rozpadły się po kilku latach.
Malta nadal była ulubionym miejscem zgromadzeń poznańskich harcerzy. Odbył się tu Zlot X-lecia Harcerstwa Wielkopolskiego w 1923 roku oraz Zlot Jubileuszowy Harcerzy Poznańskich w roku 1937.
Zapraszamy dalej do zapoznania się z kalendarium rok po roku. Niestety jest ono niepełne z powodu niekompletności materiałów źródłowych. Kalendarium stale rozbudowujemy - cały czas pojawiają się nowe informacje. Wszelkie informacje mogą być przydatne!