Kazimierz Mielcarek urodził się 6 I 1917 w Poznaniu, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Oboje rodzice należeli do Towarzystwa „Sokół” na Śródce, ojciec był powstańcem wielkopolskim 1918/1919.
W 1930 wstąpił do 2 PDH im. Kazimierza Wielkiego, działającej przy Szkole Powszechnej na Śródce. W 1931 na zlocie ówczesnego Hufca Harcerzy Poznań-I w Wierzenicy złożył przyrzeczenie harcerskie. Uczestniczył w kursach instruktorskich w Baligrodzie organizowanych przez Komendę Wielkopolskiej Chorągwi Harcerzy. W 1937 został mianowany podharcmistrzem. Dowodził drużyną podczas Zlotu 25-lecia Harcerstwa Wielkopolskiego na poznańskiej Malcie w maju 1937. Następnie w czerwcu 1937 przejął drużynę 2 PDH z rąk phm. Mariana Pokładeckiego i był drużynowym do końca 1938 roku. Latem 1938 był komendantem obozu stałego w Niepruszewie i obozu wędrownego „szlakiem Mickiewicza” po Nowogródczyźnie. Z wykształcenia był drukarzem - do 1939 roku pracował w Drukarni Św. Wojciecha.
We wrześniu 1939, próbując dołączyć do Wojska Polskiego, dostał się „autostopem” na motocyklu do Warszawy, tam otrzymał przydział do pociągu ewakuacyjnego „Rodziny Wojskowej” z którym dotarł do Lwowa. W październiku 1939 wrócił do Poznania. Przez okres okupacji pracował w Poznaniu jako robotnik w hurtowni tekstylnej i przy sprzątaniu ulic. W 1940 ożenił się z Izabellą Chojnacką – przyboczną 10 PDHek. Należał do konspiracji Szarych Szeregów (ps. „Wujek”) pełniąc funkcję komendanta na obszar Poznań-Wschód. Brał udział w sieci łączności, kolportażu wiadomości z nasłuchu radiowego, w pomocy rodzinom wysiedlanym z Poznania do GG. Inspirował także w ramach akcji „M” pracę małych grupek młodzieży, w których realizowano formy harcerskiego wychowania.
Po wyzwoleniu czynnie uczestniczył w odbudowywaniu harcerstwa, był szczepowym Szczepu 2 PDH i zastępcą hufcowego Hufca Harcerzy Poznań II. Niestety zmiany polityczne w Polsce i umacnianie się reżimu komunistycznego przerwały rozwój ZHP. W ZHP zaczęły się szybkie zmiany organizacyjne i personalne. W dniu 5 X 1949 zostały połączone dotychczasowe hufce męski i żeński jako jeden Hufiec Harcerstwa Poznań-Śródka. Phm. Mielcarek został jego p.o. komendanta – ale tylko na krótko, bowiem w I połowie 1950 faktyczna działalność harcerstwa została przerwana i wszyscy dawni instruktorzy odsunięci od kontaktu z młodzieżą.
W latach 1945-1950 prowadził prywatny warsztat poligraficzny. Jednak w 1950 w wyniku kampanii przeciwko „prywatnej inicjatywie” musiał go zamknąć. Podjął pracę w administracji domów studenckich UAM, awansując z czasem do stanowiska kierownika Domu Studenckiego „Hanka”.
W 1956 był jednym z pierwszych, którzy rozpoczęli reaktywowanie ZHP po „październikowej odwilży”. Został pełnomocnikiem Chorągwi Wielkopolskiej ds. utworzenia Hufca Poznań-Śródka, a następnie jego komendantem. W 1958 otrzymał stopień harcmistrza. W 1960 po połączeniu hufców Śródka i Starołęka został komendantem Hufca Poznań-Nowe Miasto. Niestety wtedy znów aczęła narastać presja władz komunistycznych na harcerstwo, znów do ZHP wprowadzono elementy politycznej indoktrynacji, sztuczne „nowe systemy wychowawcze”, akcyjno-polityczne formy pracy obce metodyce harcerskiej, coraz więcej biurokracji i „działactwa” w stylu partyjnym. Zmiany te wywoływały u hm. Mielcarka coraz większe zniechęcenie do dalszej służby w strukturach ZHP. Był też atakowany za swe przywiązanie do tradycyjnych form harcerskiego obozownictwa, z obozami drużyn na pierwszym miejscu (tymczasem dla władz komunistycznych priorytetem była półkolonijna Nieobozowa Akcja Letnia). W 1962 roku hm. Mielcarek odmówił przejścia na etat i zrezygnował z funkcji komendanta.
Utrzymywał nadal kontakt i zainteresowanie ruchem harcerskim. W sprzyjających momentach starał się o przypominanie tradycji harcerskich. W 1969 stanął na czele Komisji Historycznej Hufca Poznań-Nowe Miasto, niestety sytuacja polityczna nie pozwoliła wówczas na rozwinięcie szerszej działalności. Ponownie włączył się w życie Hufca w końcu lat 70-tych, kiedy znów zaistniał korzystniejszy klimat dla harcerskiej tradycji. Starał się o zintegrowanie środowiska „Dwójkowców”, doprowadził do ich formalnego zorganizowania w 1978 jako 2 PDH „Wiarusy” i został ich drużynowym. Brał udział w pracach przy odbudowie Pomnika Poległych Harcerzy na Malcie. W 1979 został znów przewodniczącym Komisji Historycznej Hufca, współorganizował jubileusze 2 PDH w roku 1983 (70-lecie), 1988 (75-lecie), 1993 (80-lecie). Był współautorem opracowań nt. historii „Dwójki”, autorem biogramów wybitnych instruktorów i innych materiałów do dziejów harcerstwa.
Doczekał pięknej chwili, gdy w 1990 zostaje reaktywowana 2 PDH jako drużyna harcerska na Śródce-Komandorii. Został przewodniczącym Kręgu Seniorów 2 PDH „Wiarusy”. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem za Zasługi dla ZHP oraz innymi wyróżnieniami i odznakami honorowymi. Za służbę w Szarych Szeregach został awansowany na stopień podporucznika. Najważniejsza jednak w życiu była dla niego szczęśliwa rodzina - żona, dzieci i wnuki. Zmarł 5 lipca 2002 w Poznaniu, jest pochowany na cmentarzu miłostowskim.
Opracowano na podstawie materiałów Komisji Historycznej Chorągwi Wielkopolskiej ZHP.