POLSKA: Pierwszy rok typowego stalinizmu. Ministrem obrony zostaje radziecki marszałek Konstantin Rokossowski. Z władz PZPR zostają usunięci za tzw. „odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne” Władysław Gomułka i Marian Spychalski. Zaczyna się kult Bolesława Bieruta i Józefa Stalina. Całe życie polityczne, społeczne i kulturalne jest sterowane przez partię komunistyczną. Rozdbudowuje się aparat partyjny. Wprowadzony zostaje nowy system szkolny: 7-klasowa szkoła podstawowa i 4-klasowe liceum. W programie szkoły zwiększa się ilość treści propagandowych. W kulturze zaczyna obowiązywać tzw. realizm socjalistyczny.
POZNAŃ: Zakłady Hipolit Cegielski Poznań zostają przemianowane na Zakłady im. Stalina Poznań (ZISPO). Rozpoczyna się budowa osiedla mieszkaniowego na Komandorii.
HARCERSTWO: Ukazuje się broszura Pelagii Lewińskiej „Walka o nowe harcerstwo”. Zostaje wydany nakaz usunięcia z drużyn książek Kamińskiego, Małkowskiego i Baden-Powella. Ograniczenie wiekowe – do harcerstwa może należeć młodzież tylko do 15 roku życia. Zostają rozwiązane drużyny pozaszkolne i starszoharcerskie oraz Koła Przyjaciół Harcerstwa.
13 III 1949 - została otwarta wystawa w harcówce przy szkole na Śródce, dokumentująca osiągnięcia Szczepu 2 PDH w ciągu 4 lat po wyzwoleniu. Na wystawie zaprezentowano dyplomy i medale za osiągnięcia artystyczne i sportowe, prace plastyczne, materiały o akcji obozowej.
Marzec 1949 - zaczyna obowiązywać tzw. ograniczenie wiekowe. Do ZHP może należeć tylko młodzież szkół podstawowych. Szkoły średnie zostają zarezerwowane jako teren działalności dla „bardziej słusznej” organizacji ZMP. W szeregach instruktorów i harcerzy jest coraz więcej zaniepokojenia i zniechęcenia, praca drużyn traci rozpęd.
3 IV 1949 - Chór 2 PDH (Drużyna Śpiewacza) pod dyrekcją Eugeniusza Świątkowskiego po raz czwarty z rzędu zdobył tytuł Mistrzowskiej Drużyny Śpiewaczej Miasta Poznania.
15 V 1949 - w Domu Katolickim na Osiedlu Warszawskim odbyła się oficjalna inauguracja działalności orkiestry dętej 26 PDH.
Orkiestra dęta 26 PDH na Osiedlu Warszawskim była tworzona od 1948, a oficjalnie działalność zaczęła w 1949. Niestety nie potrwała ona długo - w 1949 instrumenty zostały zarekwirowane przez władze i przekazane ZMP (nigdy ich potem nie odzyskano).
Latem 1949 obozy były po raz drugi zorganizowane w formie zgrupowań w ramach Harcerskiej Służby Polsce. Odbyły się następujące obozy:
1) Zgrupowanie obozowe Hufca Harcerek Poznań-Śródka w Ołdrzychowicach (Kotlina Kłodzka),
2) Obóz Hufca Harcerzy Poznań-Śródka w Ustce,
3) Obóz Hufca Harcerzy Poznań-Starołęka (brak danych o lokalizacji),
4) Grupa harcerzy Hufca Starołęka uczestniczyła w obozie Wielkopolskiej Akcji Szkoleniowej w Torzymiu (powiat sulęciński) budując sieć telefoniczną i radiofoniczną.
Obóz Hufca Harcerzy Poznań-Śródka, Ustka. Na zdjęciu 26 PDH. To ostatni obóz harcerski przed likwidacją ZHP…
2 X 1949 – odbyła się uroczystość powrotu do drużyny odnalezionego w sierpniu 1949 przedwojennego sztandaru 26 PDH. Była to prawdopodobnie jedna z ostatnich takich uroczystości w Poznaniu – wkrótce sztandary harcerskie będą konfiskowane i niszczone przez UB. Po raz ostatni wśród harcerzy był obecny hm. Jan Poplewski.
5 X 1949 - nastąpiło scalenie organizacyjne harcerstwa męskiego i żeńskiego. Hufiec Harcerzy Poznań-Śródka i Hufiec Harcerek Poznań-Śródka zostają połączone pod nazwą Hufiec Harcerstwa Poznań-Śródka, którego p. o. komendanta został phm. Kazimierz Mielcarek, a zastępcą komendanta phm. Helena Michalska. Hufiec Harcerzy Poznań-Starołęka stał się koedukacyjnym Hufcem Harcerstwa Poznań-Starołęka. Na funkcji p.o. komendanta pozostał phm. Franciszek Ignaczak.
Na przełomie 1949 i 1950 odbyło się pierwsze w dziejach 2 PDH zimowisko, zlokalizowane w Szklarskiej Porębie. Kierowniczką zimowiska była kierowniczka SP-3 na Śródce, Janina Kowalkowska. Harcerze kwaterowali w domu wczasowym kierowanym przez przedwojennego drużynowego, „Cichociemnego” oficera AK, phm. Mariana Pokładeckiego.